Pendik escort Meral, Pendik’in Kavakpınar mahallesindeki bir apart otelin beş numaralı odasında, saate bakmadan uyanmıştı. Artık zamanla işi kalmamıştı; müşteriler geldikçe gece başlıyor, gittikçe bitiyordu. 38 yaşındaydı. Memleketi Elazığ’ı son gördüğünde 19’undaydı. Sonrası sessizlik, kaçışlar ve bir türlü kurulamayan düzen olmuştu. Şehir değiştirmesi, yüzünü saklaması gereken bir şey değildi artık; zaten onu kimse aramıyordu.
Pendik’i seçmesinin özel bir nedeni yoktu. Ne denize yakın olmak istedi, ne uzak. Rastgele indiği otobüs, onu bu ilçede bırakmıştı. “Nasıl olsa her yer aynı,” demişti içinden. Ama işte, her yerin bir dili vardı, Pendik’in dili ise geçip giden insanları sessizce kabul etmekti.
Kuruyan Eller
Bir gün, kaldığı odanın kapısı çalındı. Gelen, her zamankilerden farklıydı. Üzerinde düzgün bir takım elbise, elinde bir termos. Adam içeri girince sormadan çay ikram etti. “Benim adım Harun,” dedi. “Sadece bir saat susmak istiyorum.” Meral şaşırdı. Ne para konuşuldu, ne süre. Adam pencereden dışarı baktı, sonra gözlerini kapattı.
Pendik escort O geceden sonra Harun her perşembe geldi. Çayını getirdi, bazen iki laf etti, çoğunlukla sustu. Meral de sustu. Belki de yıllardır ilk kez biriyle sessizliği paylaşmak bu kadar iyi gelmişti. O, bedenini değil, zamanını satmaya alışmıştı. Şimdi biri, onun zamanında dinleniyordu.
Altı hafta sonra Harun bir zarf bıraktı. “Artık gelemeyeceğim,” dedi. İçinde para yoktu, sadece bir not: “Seninle sessizlik bile iyileşiyor. Kendine iyi bak.”
Meral, yıllar sonra ilk defa bir notu sakladı. Sonra gidip yeni bir termos aldı. İçine çay koydu, pencere kenarına geçti. Harun gelmedi, ama sessizlik kaldı. Artık onunla barışıktı.
Bir yanıt yazın