Pendik escort dar sokaklarında gece başka bir sessizlik çökerdi. Sokak lambaları solgun yanar, denizden gelen tuz kokusu rüzgârla karışırdı. Elif, her gece olgun aynı sokaklardan geçerdi; yüzü soğuk, adımları kararlı görünürdü ama içi paramparçaydı.
O artık hayatta kalmaya çalışan bir genç kadındı.
Elif henüz yirmi yaşındaydı. Çocukluğundan beri Pendik escort arka mahallelerinde, tek göz bir evde büyümüştü. Babası alkolikti; eve geldiğinde ya bağırır ya da susar, ama hiçbir zaman gülümsemezdi. Annesi ise sabah akşam temizlik işlerine giderdi. Elif, küçük yaşta hayatın ne kadar acımasız olabileceğini öğrenmişti.
Bir gün annesi hastalandı. Doktor “ilaçlara devam etmezse durumu kötüleşir” dedi ama o ilaçların parası yoktu. Elif önce kafede çalıştı, sonra bir tekstil atölyesinde. Ancak maaşı, kira ve borçlara bile yetmiyordu.
Bir gece çaresizlikle ağlarken tanıdığı biri, ona kolay para kazanmanın bir yolunu anlattı. Elif o an, içinden bir ses “Hayır” dedi, ama sessizliği o kadar uzun sürmüştü ki sonunda o sesi duyamaz oldu.
O geceden sonra, Pendik escort karanlık sokakları onun evi oldu. Başlarda her şey yabancıydı, her bakış canını acıtıyordu. Ama zamanla alıştı — ya da alıştığını sandı. İnsanların gözlerinde gördüğü yargıyı, utancını, korkusunu içine gömdü. Her sabah eve döndüğünde aynaya bakamıyordu. Çünkü aynadaki kız, artık o değildi.
Bir sabah gün doğarken sahile indi. Dalgalar kıyıya usulca vuruyor, deniz gri bir sessizlik kucaktan içinde parlıyordu. Bir balıkçı ona baktı, sonra gülümsedi. “Deniz bile kirlenir bazen kızım,” dedi, “ama her sabah yeni dalgalar gelir, temizler.”
O söz, Elif’in içini titretti. Belki de onun da temizlenme zamanı gelmişti.
Bir yanıt yazın