Kartal escort yüksek binalarla gölgelenmiş arka sokaklarında gece ayrı bir sessizlik taşırdı. Sokak lambaları ara ara titrer, sahilden gelen hafif yosun kokusu şehrin gürültüsüne karışmadan dolaşırdı. Bu sokaklarda her gece aynı adımlarla yürüyen genç bir kadın vardı: Elif. Yirmi iki yaşındaydı ama yüzüne bakan biri en az on yıl fazlasını yaşadığını düşünebilirdi. Gözlerindeki yorgunluk, sadece uykusuzluktan değil; yaşamak zorunda kaldığı bir hayattan izler taşıyordu.
Elif, aslında İstanbul’a umutla gelmişti. Annesiyle yaşadığı küçük şehirden ayrılırken aklında tek bir düşünce vardı: “Okuyacağım, iş sahibi olacağım, annemi rahat ettireceğim.” Ama hayat, onun karşısına hiç hesapta olmayan duvarlar çıkarmıştı. Bir iş yerinde uğradığı haksızlık, kaybettiği parasının ardından borç batağına düşmesi ve güvendiği insanların onu yüzüstü bırakması, genç kadını adım adım geriye doğru itmişti. En sonunda, çaresiz kaldığında, istemediği bir dünyanın kapıları açılmıştı ona.
Kartal vip escort geceleri kaldırım taşlarının üstünde yürürken düşündüğü tek şey “Bu benim kaderim olmamalı,” cümlesiydi. Ama çıkışı neredeydi? Kimse ona yol göstermemişti, kimse elinden tutmamıştı. Hayat bazen o kadar sertti ki insan çığlık atsa bile sesini duyan olmuyordu.
Bir gece, rüzgâr daha sert esiyordu. Elif, Kartal escort sahiline doğru yürüdü. Fedakar Sokak’tan geçip sessiz bir köşeye oturdu. Deniz, karanlık içinde hafifçe kabarıyor, dalgaların sesi kalbinin karmaşasına eşlik ediyordu. O an, hayatının ne kadar yorucu olduğunu ilk kez bu kadar derinden hissetti. Soğuk bir nefes alıp gözlerini kapattı.
Sert Seven Escort
Tam o sırada yanına yaşlı bir adam yaklaştı. Boynunda asılı fotoğraf makinesiyle sahilde dolaşan biri gibi görünüyordu. Elif’in ürktüğünü fark edip mesafeyi korudu.
“Korkma kızım,” dedi yumuşak bir sesle. “Ben sadece şu sahilin gece hâlini fotoğraflıyorum. Burada seni böyle yalnız görünce… iyi misin diye sormak istedim.”
Elif refleks olarak duvar ördü, konuşmak istemedi. Ama adam ısrar etmedi, sadece cebinden küçük bir kart çıkardı.
“Ben emekli sosyal çalışmacıyım. Yardım edebileceğim bir şey olursa… belki konuşmak istersin.”
Elif kartı alıp birkaç anal seven saniye baktı. İlk kez biri ona bir “iş” ya da “teklif” için değil, insan olduğu için yaklaşmıştı. Bu küçük davranış bile içini bir anda ısıttı. Çünkü yıllardır kimse onun gerçekten iyi olup olmadığını sormamıştı.
Bir yanıt yazın